Ο «αρκετά καλός γονιός»

Δεν υπάρχουν «ιδανικοί» γονείς. Στην πραγματικότητα, χρειάζεται να επιτρέπουμε στον εαυτό μας τα λάθη και να προσπαθήσουμε να είμαστε «αρκετά καλοί». Κάποια από τα παραπάνω σημεία μπορούν να σας βοηθήσουν:

• Πράγματι, πολλές φορές οι γονείς δεν απαντούν στις ανάγκες των παιδιών τους, αλλά σε κάποιες δικές τους ανεκπλήρωτες ανάγκες. Σημαντικό είναι να μπορεί κανείς να το αναγνωρίσει.
• Τα παιδιά δε θέλουν έναν τέλειο γονιό αλλά έναν γονιό που να τα αντιμετωπίζει με σεβασμό και να αναγνωρίζει την μοναδικότητά τους. Ποιος άλλωστε θα μπορούσε να αντέξει έναν γονιό «θεό» και πώς θα μπορούσε κάποτε να φτάσει η στιγμή (στην εφηβεία), να τον κατεβάσει από το βάθρο του και να σταθεί ισότιμα δίπλα του (δηλαδή να γίνει ενήλικας).
• Ένας αρκετά καλός γονιός θα πρέπει να αντέξει την απόρριψη που μερικές φορές δέχεται από το παιδί του, όταν έχει συνειδητοποιήσει ότι η απόρριψη δεν αφορά τον ίδιο σαν άτομο αλλά το ρόλο του, κι αυτό αποτελεί αναγκαίο στάδιο για την κατάκτηση της αυτονομίας και την ολοκλήρωση του παιδιού.
• Ο αρκετά καλό γονιός είναι αυτός που μπορεί μερικές φορές να νιώθει αρνητικά ή αντιφατικά συναισθήματα για το παιδί του αλλά να είναι ανοικτός στο να τα αναγνωρίσει και να τα αποδεχτεί.
• Ο αρκετά καλός γονιός δεν είναι «θαυματοποιός» αλλά ένας άνθρωπος που αναγνωρίζει τις δυσκολίες, τα συναισθήματα και τις ανάγκες του και επιτρέπει στον εαυτό του να τις μοιραστεί με την οικογένειά του, αφήνοντας έτσι χώρο και στα παιδιά του να κάνουν το ίδιο.